.
1902թ.
Այժըմ ես կըգամ, ասում է աստված,
Օգնել աղքատին իր ծանըր կըռվում.
Չեմ թողնի նրան հավիտյան լըքված,
Նա ինձ ապավեն կանչեց նեղ օրում:
Վա՜յ ձեզ, հըզորներ, որ իր խըրճիթում
Լացացրիք խեղճին, այրուն ու որբին,
Ու վես, անպատիժ՝ ասիք ձեր սըրտում–
Ո՞վ է վերևից նայում մեր ճամփին:
Մի՞թե կարծում եք՝ չէր տեսնում, լըսում,
Նա, որ ստեղծեց և՜ աչք, և՜ ականջ.
Մի՞թե կարծում եք՝ ուժն էր պակասում,
Եթե համբերեց դատելուց առաջ:
Իմ աչքերն անթարթ ձեր ճամփի վրա —
Հըսկել եմ անքուն ես ձեր գործերին,
Էլ չեմ դանդաղի — գալիս եմ ահա,
Ե՛ս, տեր զորությանց — և հուրն իմ ձեռին:
Ես հուր եմ ձըգում ճընշվածի հոգին–
Նրա համարձակ լեզվով ձեզ դատեմ,
Ես ուժ եմ տալիս աղքատի բազկին,
Նրա թիկունքին՝ գալիս եմ ձեր դեմ:
1902
Կարդալ ամբողջությամբ